در این مقاله یک چارچوب کاری برای کامپایل ایستای کاربردهای محاسبات قابل باز پیکربندی ارایه می گردد که ترکیب دو مفهوم سنتز و طراحی فیزیکی را برای انجام فرآیند کامپایل مطرح می کند. در یک روش جدید افراز زمانی، شباهت زوج نودها و اتصالات آنها مورد استفاده قرار می گیرد. یک روش تکمیلی با هدف افزایش تشابه پیکربندی ها با مطرح ساخت تکنیک درج نودهای ساختگی، زمان پیکربندی را برای سخت افزارهایی که قابلیت پیکربندی جزیی دارند کاهش می دهد. همچنین از ماجول های سفت و ماجول های سخت برای جایابی استفاده می شود. جایابی افزایشی برای کاهش زمان کامپایل و بهبود زمان سربار باز پیکربندی و نیز زمان کل اجرا پیشنهاد شده است. علاوه بر این یک الگوریتم جدید افراز زمانی نیز برای کاهش حافظه مصرفی در پیکربندی ها ارایه گردیده که با پیمایش عمودی نودها به جای پیمایش افقی، مقدار حافظه مصرفی پیکربندی ها و نیز مساحت سخت افزار مورد استفاده را کاهش می دهد. یک ابزار نیز برای انجام افراز زمانی و طراحی فیزیکی مجتمع و تولید پیکربندی های نهایی توسعه یافته است.

اخیرا بیشتر سیستم های محاسباتی انطباقی از سخت افزار قابل پیکربندی مجدد به فرم آرایه های گیت قابل برنامه نویسی فیلدی (FPGA) استفاده می کنند. برای این که این سیستم ها در محیط های خشن جای میدان دادن داشته باشند در جایی که دسترس پذیری و قابلیت اعتماد بالا یک الزام هستند، برنامه های در حال اجرا روی FPGA ها باید از نظر سخت افزاری متحمل نقص باشند چون این در طول عمر سیستم ممکن است رخ دهد. در این مقاله ما تکنیک های تحمل نقص جدید برای بلوک های منطق FPGA ارائه می کنیم، که بصورت بخشی از رویکرد نواحی خود تست گردان (STAR) برای تست و تشخیص، و پیکربندی آنلاین توسعه داده می شوند (ما تحمل بالای 100 نقص منطقی را از طریق پیاده سازی واقعی روی یک FPGA شامل یک آرایه20 در 20 از بلوک های منطق است). یک ویژگی کلیدی استفاده دوباره از بلوک های منطق ناقص برای افزایش تعداد زاپاس های موثر و بسط طول ماموریت می باشد. برای افزایش تحمل نقص، نه تنها از بخش های غیر خطادار معیوب یا بلوک های منطق با خطای جزئی استفاده می کنیم بلکه از بخش های خطادار بلوک های منطق معیوب در مد های غیر خطا دار استفاده می کنیم. با استفاده و کاربرد دوباره از منابع خطادار، رویکرد چند سطحی ما تعداد نقص های قابل تحمل را فراتر از تعداد منابع منطق زاپاس موجود می برد. بر خلاف خیلی از متدهای سطری، ستونی، تکه ای، رویکرد چند سطحی ما می تواند خطاهایی که به صورت برابر روی مساحت منطق توزیع شده تحمل کند، هم اینکه نقص ها در همان مساحت محلی را خوشه بندی می کند. در ضمن، عملیات سیستم به ازای تشخیص نقص یا به ازای پیکربندی های گذر دهنده-نقص محاسباتی دچار وقفه نمی شوند. تکنیک های تحمل خطای ما با استفاده از FPGA سری های ORAC2 پیاده شده که پیکربندی مدد زمان اجرای پویای افزایشی را مشخص می کند.

برای باقی ماندن در رقابت بازار جدید و پویا که دارای نوسانات زیادی در تقاضای محصول است، شرکت های تولیدی باید از سیستم هایی استفاده کنند که نه تنها کالاهای خود را با بهره وری بالا تولید کنند، بلکه امکان پاسخ سریع به تغییرات بازار را نیز فراهم کنند. سیستم تولید قابل پیکربندی مجدد یک الگوی جدید تولیدی است که براساس پاسخ گویی و بهره وری عملکردی بالا شکل گرفته است. یکی از اجزای این نوع سیستم تولیدی، تجهیزات حمل ونقل مواد قابل پیکربندی مجدد مانند ربات است. باوجود اهمیت بالای سیستم حمل ونقل قابل پیکربندی مجدد و نقش آن در برنامه ریزی یک سیستم تولید قابل پیکربندی مجدد، تا به حال مسأله زمان بندی در یک محیط تولیدی با قابلیت پیکربندی مجدد سیستم حمل ونقل مواد بررسی نشده است. در این پژوهش، با درنظر گرفتن ربات های قابل پیکربندی مجدد برای حمل ونقل مواد در یک سیستم تولیدی، به زمان بندی یک خط تولید جریان کارگاهی جایگشتی پرداخته می شود. بر این اساس، یک مدل برنامه ریزی عدد صحیح مختلط در یک محیط چندمحصولی برای کمینه کردن دوره ساخت محصول پیشنهاد شده است. مدل پیشنهادی در نرم افزار GAMS 33.2.0 با حل کننده سیپلکس حل شده است و عملکرد مدل پیشنهادی، بااستفاده از مسائل عددی مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که زمان حل به تعداد کارها نسبت به تعداد ماشین ها و ربات ها، وابستگی و حساسیت بیشتری دارد و با افزایش تعداد کارها، زمان حل به صورت نمایی رشد می کند به طوری که با افزایش تعداد کارها به 20 عدد، زمان حل مدل به بیش از 154000 ثانیه خواهد رسید. درنتیجه برای حل مسائل در اندازه های بزرگ نیازبه استفاده از الگوریتم های حل ابتکاری می باشد.

با توجه به یکی از معایب ربات های کابلی موازی در توانایی محدود تحمل گشتاور و فضای کاری دورانی نسبتا کوچک، در این مقاله روشی برای تعیین پیکربندی بهینه ربات ها ی کابلی موازی قابل انطباق با پایه ها ی متحرک برای بهترکردن عملکرد این ربات ها ارایه می شود. در این ربات ها، مکان پایه ها ی متحرک اتصال کابل ها با توجه به حرکت مجری نهایی بر مسیر آن توسط عملگرها تغییر داده می شوند. در پیکربندی تعیین شده، هر گشتاور-نیروی اعمالی بیرونی، با نیروهای اعمالی توسط کابل ها برای تمام موقعیت ها ی مجری نهایی در نزدیکی موقعیتی از آن متعادل می شود. بزرگ ترین محدوده دایره ای گشتاور-نیروی بسته به مرکز یک نقطه دلخواه از مسیر برای یک محدوده مشخص دوران حول یک دوران مرجع محاسبه می شود. با درنظرگرفتن مساحت این ناحیه ها و با هدف بزرگ ترکردن آنها، پیکربندی بهینه با تغییر مناسب مکان پایه ها ی متحرک اتصال کابل ها تعیین می شود. با اعمال این روش در تعدادی از نقاط در یک مسیر خاص، به طور تکراری، طرح ها ی عملیاتی مناسب به دست می آید. در این مقاله این روش برای ربات ها ی موازی صفحه ای کابلی قابل انطباق با پایه ها ی متحرک، اعمال و کیفیت طرح ها ی راه اندازی آنها با ربات ها یی با پایه ها ی ثابت مقایسه می شود.

بافت زمینه ای است که متن در آن آفریده و فهمیده می شود. این زمینه محیط، زمان و مکان (بافت موقعیت) یا واژه ها و عبارات اطراف هر واژه (بافت زبانی) را در بر می گیرد. درباره بافت موقعیت، مساله این است که در متون کهن به ویژه متون ادبی که دریافت بی واسطه بافت موقعیت ممکن نیست، چگونه می توان بخش هایی از آن را بازسازی کرد. هلیدی و حسن (1985) بر این باورند که سه سازه در ساخت این موقعیت یا همان عوامل برون زبانی موثر در خلق متن نقش دارند و می توان با آن ها، بافت موقعیت را توصیف کرد. از این منظر سه مولفه زمینه سخن، فحوا یا عاملان سخن و شیوه سخن به عنوان سه نقطه ورود به هر موقعیتی تلقی می شوند و از میان گزینه های موجود امکان گزینش سبکی را به دست می دهند. از ترکیب هر یک از گزینه ها با دیگری، ویژگی های منفردی در متن ایجاد می شود. مجموع این سه عامل پیکربندی بافتی نام دارد که نقشی اساسی در وحدت ساختاری متن دارد و استمرار در آن، متنی یکپارچه خلق می کند. در این پژوهش تلاش شده ابتدا بافت و سازه های پیکربندی بافتی تبیین شود؛ سپس با این ابزار، سازه های موقعیت و اجزای پیکربندی بافتی گلستان بررسی شود. بدین منظور همه عوامل قابل بررسی و نیز شگردهای سعدی و عوامل زیبایی شناختی موثر در القای مفهوم بیان شد و در نتیجه مشخص شد پیکربندی بافتی گلستان عامل انسجام متن و تداوم ارتباط خوانندگان در قرون متمادی با متن کتاب است.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

پویایی فرایند قرائت متن، حاصل تمهیدهایی است که همچون خطوطی پیاپی، زنجیره فرضیه های خواننده را دستخوش تغییر می کند. بررسی پیکربندی زمان در داستان سیاوش نشان می دهد که الگوی هنرمندانه پیرنگ از طریق برجسته کردن تمهید های هنری، از جمله به هم ریختگی توالی زمانی رویدادها شکل می گیرد. راوی با در نظر داشتن قانون هایی که رابطه مستقیمی با ترتیب زمانی آنها دارد، در ترتیب نقل وقایع و کنش های داستانی دست به گزینش می زند و با حذف یا ارایه اطلاعات در خارج از جایگاه خود، سرعت ادراک خواننده را نسبت به متن کاهش می دهد و او را به همگون ساختن اطلاعات پیشین خود با آخرین بخش از اطلاعات ارایه شده در متن ترغیب می کند. راوی با تمرکز بر گونه روایی آینده نگر و جهت گیری کل داستان به سوی پیش بینی اولیه، خواننده را با خود همراه می سازد. در اینگونه روایت ها، مخاطب در پی کشف رویدادها نیست، بلکه میل به دانستن نحوه وقوع حوادث داستانی، خواننده را تا پایان روایت همراهی می کند.